Bilmem hangi vakitte bilmem hangi saatte bize bir müjde verir diye düşündüğümüz doktor bey kardeşler hiç müjde vermemeğe sanki yemin etmiş gibiydiler.Hastane günleri yine onların belirlediği bir saatte nihayete erdiği için istediğimiz ön hazırlık çalışmalarımızı yapamadık. Ama ince ayrıntılara girmeden (daha doğrusu giremeden)biraz birşeyler yapmaya çalıştık. Ama ne yapmak!Sizlere bu birazın birazını burda birazını Sahra da anlatacağım. Yukarıda gördüğünüz çiçek hava şartları dolayısıyla neredeyse gece yarısı geldi. (tamam biraz abarttım ama yemekten sonra geldi bunda abartı yok)

Ve elimizden geldiğince çabuk bir sofra hazırlamaya çalıştık. Yemeklerin çoğunu İremin annesi yaptı. Uğurlamaya göre çok mütevazı bir sofraydı zira herkes çok yorgundu. Mutlu yorgun...

Ve İrem sözünün eriydi.45 günde yanımdan sadece 45 dakika ayrıldı diyebilirim.